Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Όταν η πραγματικότητα διαψεύδει τις ιδεοληψίες της Αριστεράς του φρεντοτσίνο, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Η οποία πραγματικότητα διαχρονικά ήταν και είναι ένα πολύ ενοχλητικό, μπαμπέσικο πράγμα. Διότι στα μάτια του κάθε πολίτη δεν μπορείς να επέμβεις και να κάνεις ότι έκαναν οι κομμουνιστές στις φωτογραφίες. Ο Στάλιν έσβηνε τον Τρότσκυ κι ο Ζαχαριάδης τον Μανωλέα. Πώς να επέμβεις όμως στα μάτια του κυρ Γιάννη, που τυγχάνει συνταξιούχος παντοπώλης ή της κ. Δημουλά, που είναι υποψήφια για Νόμπελ; Πώς να τους κάνεις να βλέπουν την κοινωνική χαβούζα ως κήπον ανθηρόν; Η προσωπική εμπειρία ήταν ανέκαθεν υπονομευτική των μηδενιστικών ψευδαισθήσεων.
Διότι, αδέρφια, δεν πα να ‘σαι ποιήτρια ή συνταξιούχος του ΤΕΒΕ, ό,τι βλέπεις, βλέπεις. Όταν πας βόλτα και νομίζεις πως ζεις στην Καμπούλ ή τη Λαχώρη, όταν πας τους δικούς σου ανθρώπους στο νοσοκομείο μετά από ληστρική επίθεση αλλοδαπών ή μια βόλτα στο Τριμελές και Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων και δεις τα παράξενα ονόματα στα εκθέματα, όταν μιλήσεις με Αξιωματικούς του Εκβιαστών και σου πουν, πως έχουν φρακάρει από τις δικογραφίες, όπου τ’ «αδέρφια» του Τατσόπουλου και της Δούρου απάγουν ομοεθνείς τους, τους βασανίζουν, τους βιάζουν ομαδικά κι εκβιάζουν τις οικογένειες για να πληρώσουν τα χρωστούμενα από την μεταφορά στην Ελλάδα, τότε τι να σου πει η Εφημερίδα των Αποτέτοιων ή οι ανακοινώσεις του κάθε βαρεμένου;
Δεν είπε και τίποτα φοβερό η κ. Δημουλά, που τυγχάνει και πολίτης, μάνα, γιαγιά και λίγο μικρότερη από τον πατέρα μου. Ούτε φυλετικές θεωρίες εξύμνησε, ούτε τίποτα. Άλλωστε γνωρίζει, σίγουρα, όπως κι εμείς, πως κάτι ελληνότατοι και πάλλευκοι το χρώμα, «προοδευτικοί» του φουά γκρα ή ενοχικοί μπιζιμπόντηδες «δεξιοί», έχουν βλάψει την Πατρίδα πολύ περισσότερο από όλους τους μαυριδερούς λαθρομετανάστες μαζί, που σπρώχνει με το αζημίωτο ο Ερντογάν στα μέρη μας.
Η «προοδευτικιά» Εφημερίδα των Συντακτών, αυτή η θολή φωτοτυπία της πάλαι ποτέ «Ελευθεροτυπίας», σχολίασε πως περίμενε από μια ποιήτρια κάτι παραπάνω από αυτά που λένε οι ηλικιωμένες στα λεωφορεία για να πιάσουν κουβέντα. Στα δε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου πίσω από την ανωνυμία παριστάνουν διάφοροι/ες τα λιοντάρια της επανάστασης με παντόφλες, την λύντσαραν κανονικότατα, ενώ κι οι επώνυμοι κι όλος ο συριζαίϊκος αχταρμάς την πέρασαν μερικά χεράκια. Τι κρατικοδίαιτη, τι υπερτιμημένη, τι λοιδορίες για την ηλικία της αλλά και πολλά άλλα «γαλλικά», που δεν τα γράφω. Βέβαια, όταν όλοι αυτοί θα ‘χουν γίνει χώμα και τα γραφτά τους ανακυκλωμένο χαρτί υγείας, το έργο της κ. Δημουλά θα παραμένει κοινό κτήμα των Ελλήνων κι όχι μόνο.
Μα το πρόβλημα έφτασε ως εδώ, μεταξύ άλλων διότι τα γιαχωβίτικα montblanc της πολιτικής ορθότητας αρνούνται πεισματικά να πουν την αλήθεια, να ψελλίσουν αυτό που βλέπουν και λένε οι γιαγιάδες στα τρόλλεϋ και στις πλατείες, είτε ποιήτριες είτε απλές νοικοκυρές. Πως τιγκάραμε. Πως δεν χωράμε άλλους. Πως ευτελίστηκε η ζωή των απλών ανθρώπων με την ιλλιγιώδη κούρσα της εγκληματικότητας. Πως το μπάτε σκύλοι αλέστε, δεν είναι «δημοκρατικό δικαίωμα». Πως ο κοινωνικός ιστός μας είναι έτοιμος να γίνει κομμάτια. Πως στίφη μουσουλμάνων λαθρομεταναστών δεν είναι επιθυμητά ούτε αφομοιώσιμα. Πως πρέπει να φύγουν οι παράνομοι και να ανακτήσουμε τις γειτονιές μας. Χτες. Όχι αύριο. Χτες.
Λέξη δεν λένε γι’ αυτά, τα ψώνια με τα παλαιστινιακά μαντήλια, που λιγώνονται με τον εθνικιστή λοκατζή και πιστό χριστιανό Τσάβεζ αλλά εδώ τους ενοχλεί ο …Εθνικός Ύμνος! Μόνο παθαίνουν μηδενιστική καταληψία, αφιονίζονται μόλις κάποιος ξεβρακώσει τα ψεύδη τους ή την σιωπή τους για τα αληθή. Θέλουν την Πατρίδα παρδαλή, μια πολυεθνική, «πολυπολιτισμική» κουρελού. Έτσι νομίζουν πως υλοποιούνται οι ψευτοδιεθνιστικές φαντασιώσεις τους. Κι όταν η πραγματικότητα τους ρίχνει κλωτσιά, όταν οποιοσδήποτε πει την αλήθεια, ορμούν σαν ψωραλέες ύαινες, με πρωτόγνωρο μίσος, για να λυντσάρουν όποιον/α λέει απλά την αλήθεια. Στον πρώτο λύκο οι χυδαιότητες και οι χαρακτηρισμοί. Όποιος διαφωνεί μαζί τους ή αποκαλύπτει την βλακώδη ιδεοληψία τους, είναι συλλήβδην «χρυσαυγίτης», «φασίστας», «νεοναζί», «ρατσιστής», αμφισβητείται η τιμή του, η ψυχική του υγεία, το έργο του, καλλιτεχνικό, επιστημονικό, πολιτικό, λοιδορείται για την ηλικία του, την εμφάνιση του.
Αυτοί είναι οι πραγματικοί φασίστες, αυτοί οι δήθεν «αντιρατσιστές» μουτζαχεντίν είναι το χυδαιότερο κομμάτι της κοινωνίας μας. Υποκριτές, που κάνουν πολιτικό ή «δημοσιογραφικό» τουρισμό στις γειτονιές που ζουν οι πραγματικοί άνθρωποι, πουλάνε διεθνισμό κι ύστερα επιστρέφουν στην ασφάλεια των Βορείων ή Νοτίων προαστίων ή του Κολωνακίου και των γραφείων τους.
Αναζητείστε και διαβάστε το βιβλίο της Οριάνα Φαλάτσι «Η οργή και η περηφάνεια», εκδόσεις Γκοβόστη, 2003. Θα δείτε πως κάνει σκόνη όλη την ψευτοπροοδευτική μπουρδολογία για την λαθρομετανάστευση και το Ισλάμ. Και στο κάτω – κάτω γράφει πολύ καλύτερα απ’ όλους αυτούς/ές, τους επίδοξους επίτιμους προξένους του Μπαγκλαντές στην Κυψέλη και τις άλλες γειτονιές, τους «χρήσιμους ηλίθιους» των δουλεμπόρων…
(Δημοσιεύεται στην Κυριακάτικη Δημοκρατία)
Όταν η πραγματικότητα διαψεύδει τις ιδεοληψίες της Αριστεράς του φρεντοτσίνο, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Η οποία πραγματικότητα διαχρονικά ήταν και είναι ένα πολύ ενοχλητικό, μπαμπέσικο πράγμα. Διότι στα μάτια του κάθε πολίτη δεν μπορείς να επέμβεις και να κάνεις ότι έκαναν οι κομμουνιστές στις φωτογραφίες. Ο Στάλιν έσβηνε τον Τρότσκυ κι ο Ζαχαριάδης τον Μανωλέα. Πώς να επέμβεις όμως στα μάτια του κυρ Γιάννη, που τυγχάνει συνταξιούχος παντοπώλης ή της κ. Δημουλά, που είναι υποψήφια για Νόμπελ; Πώς να τους κάνεις να βλέπουν την κοινωνική χαβούζα ως κήπον ανθηρόν; Η προσωπική εμπειρία ήταν ανέκαθεν υπονομευτική των μηδενιστικών ψευδαισθήσεων.
Διότι, αδέρφια, δεν πα να ‘σαι ποιήτρια ή συνταξιούχος του ΤΕΒΕ, ό,τι βλέπεις, βλέπεις. Όταν πας βόλτα και νομίζεις πως ζεις στην Καμπούλ ή τη Λαχώρη, όταν πας τους δικούς σου ανθρώπους στο νοσοκομείο μετά από ληστρική επίθεση αλλοδαπών ή μια βόλτα στο Τριμελές και Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων και δεις τα παράξενα ονόματα στα εκθέματα, όταν μιλήσεις με Αξιωματικούς του Εκβιαστών και σου πουν, πως έχουν φρακάρει από τις δικογραφίες, όπου τ’ «αδέρφια» του Τατσόπουλου και της Δούρου απάγουν ομοεθνείς τους, τους βασανίζουν, τους βιάζουν ομαδικά κι εκβιάζουν τις οικογένειες για να πληρώσουν τα χρωστούμενα από την μεταφορά στην Ελλάδα, τότε τι να σου πει η Εφημερίδα των Αποτέτοιων ή οι ανακοινώσεις του κάθε βαρεμένου;
Δεν είπε και τίποτα φοβερό η κ. Δημουλά, που τυγχάνει και πολίτης, μάνα, γιαγιά και λίγο μικρότερη από τον πατέρα μου. Ούτε φυλετικές θεωρίες εξύμνησε, ούτε τίποτα. Άλλωστε γνωρίζει, σίγουρα, όπως κι εμείς, πως κάτι ελληνότατοι και πάλλευκοι το χρώμα, «προοδευτικοί» του φουά γκρα ή ενοχικοί μπιζιμπόντηδες «δεξιοί», έχουν βλάψει την Πατρίδα πολύ περισσότερο από όλους τους μαυριδερούς λαθρομετανάστες μαζί, που σπρώχνει με το αζημίωτο ο Ερντογάν στα μέρη μας.
Η «προοδευτικιά» Εφημερίδα των Συντακτών, αυτή η θολή φωτοτυπία της πάλαι ποτέ «Ελευθεροτυπίας», σχολίασε πως περίμενε από μια ποιήτρια κάτι παραπάνω από αυτά που λένε οι ηλικιωμένες στα λεωφορεία για να πιάσουν κουβέντα. Στα δε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου πίσω από την ανωνυμία παριστάνουν διάφοροι/ες τα λιοντάρια της επανάστασης με παντόφλες, την λύντσαραν κανονικότατα, ενώ κι οι επώνυμοι κι όλος ο συριζαίϊκος αχταρμάς την πέρασαν μερικά χεράκια. Τι κρατικοδίαιτη, τι υπερτιμημένη, τι λοιδορίες για την ηλικία της αλλά και πολλά άλλα «γαλλικά», που δεν τα γράφω. Βέβαια, όταν όλοι αυτοί θα ‘χουν γίνει χώμα και τα γραφτά τους ανακυκλωμένο χαρτί υγείας, το έργο της κ. Δημουλά θα παραμένει κοινό κτήμα των Ελλήνων κι όχι μόνο.
Μα το πρόβλημα έφτασε ως εδώ, μεταξύ άλλων διότι τα γιαχωβίτικα montblanc της πολιτικής ορθότητας αρνούνται πεισματικά να πουν την αλήθεια, να ψελλίσουν αυτό που βλέπουν και λένε οι γιαγιάδες στα τρόλλεϋ και στις πλατείες, είτε ποιήτριες είτε απλές νοικοκυρές. Πως τιγκάραμε. Πως δεν χωράμε άλλους. Πως ευτελίστηκε η ζωή των απλών ανθρώπων με την ιλλιγιώδη κούρσα της εγκληματικότητας. Πως το μπάτε σκύλοι αλέστε, δεν είναι «δημοκρατικό δικαίωμα». Πως ο κοινωνικός ιστός μας είναι έτοιμος να γίνει κομμάτια. Πως στίφη μουσουλμάνων λαθρομεταναστών δεν είναι επιθυμητά ούτε αφομοιώσιμα. Πως πρέπει να φύγουν οι παράνομοι και να ανακτήσουμε τις γειτονιές μας. Χτες. Όχι αύριο. Χτες.
Λέξη δεν λένε γι’ αυτά, τα ψώνια με τα παλαιστινιακά μαντήλια, που λιγώνονται με τον εθνικιστή λοκατζή και πιστό χριστιανό Τσάβεζ αλλά εδώ τους ενοχλεί ο …Εθνικός Ύμνος! Μόνο παθαίνουν μηδενιστική καταληψία, αφιονίζονται μόλις κάποιος ξεβρακώσει τα ψεύδη τους ή την σιωπή τους για τα αληθή. Θέλουν την Πατρίδα παρδαλή, μια πολυεθνική, «πολυπολιτισμική» κουρελού. Έτσι νομίζουν πως υλοποιούνται οι ψευτοδιεθνιστικές φαντασιώσεις τους. Κι όταν η πραγματικότητα τους ρίχνει κλωτσιά, όταν οποιοσδήποτε πει την αλήθεια, ορμούν σαν ψωραλέες ύαινες, με πρωτόγνωρο μίσος, για να λυντσάρουν όποιον/α λέει απλά την αλήθεια. Στον πρώτο λύκο οι χυδαιότητες και οι χαρακτηρισμοί. Όποιος διαφωνεί μαζί τους ή αποκαλύπτει την βλακώδη ιδεοληψία τους, είναι συλλήβδην «χρυσαυγίτης», «φασίστας», «νεοναζί», «ρατσιστής», αμφισβητείται η τιμή του, η ψυχική του υγεία, το έργο του, καλλιτεχνικό, επιστημονικό, πολιτικό, λοιδορείται για την ηλικία του, την εμφάνιση του.
Αυτοί είναι οι πραγματικοί φασίστες, αυτοί οι δήθεν «αντιρατσιστές» μουτζαχεντίν είναι το χυδαιότερο κομμάτι της κοινωνίας μας. Υποκριτές, που κάνουν πολιτικό ή «δημοσιογραφικό» τουρισμό στις γειτονιές που ζουν οι πραγματικοί άνθρωποι, πουλάνε διεθνισμό κι ύστερα επιστρέφουν στην ασφάλεια των Βορείων ή Νοτίων προαστίων ή του Κολωνακίου και των γραφείων τους.
Αναζητείστε και διαβάστε το βιβλίο της Οριάνα Φαλάτσι «Η οργή και η περηφάνεια», εκδόσεις Γκοβόστη, 2003. Θα δείτε πως κάνει σκόνη όλη την ψευτοπροοδευτική μπουρδολογία για την λαθρομετανάστευση και το Ισλάμ. Και στο κάτω – κάτω γράφει πολύ καλύτερα απ’ όλους αυτούς/ές, τους επίδοξους επίτιμους προξένους του Μπαγκλαντές στην Κυψέλη και τις άλλες γειτονιές, τους «χρήσιμους ηλίθιους» των δουλεμπόρων…
(Δημοσιεύεται στην Κυριακάτικη Δημοκρατία)
